maandag 13 februari 2012

Bij De Tijd


Ze liep naar binnen. Haar harte bonkte als een bezetene in haar keel. Klamme handen. Kriebels in de buik. Ze kijkt rond en ziet hem al snel. Ze herkent hem en loopt meteen op hem af. Achteraf weet ze niet eens meer hoe de begroeting liep. Ze weet alleen nog dat haar kopje thee al klaar stond. Rooibos. Dat had hij goed onthouden.
Ze praten. En praten. Hij was zenuwachtig zag ze. Hij was wat ongemakkelijk. Durfde haar niet echt aan te kijken. Praatte veel. Ze lachte. Ze vond hem leuk. Zelf was ze ook wat ongemakkelijk. En achteraf weet ze ook niet meer waar ze het over gehad hebben. Het was fijn. Het was leuk. Kriebels in de buik.
Het werd drukker. Daar, in de Tijd. Het stationsrestaurant waar ze elkaar even ‘kort’ konden zien, hij was op doorreis. Toch in de buurt. Ze had getwijfeld maar is gegaan. Blij met deze genomen beslissing. Hoe eng ook. Als je elkaar nooit echt gezien hebt. Doodeng. Maar het ging goed. Ze vond het leuk. Ze vond het fijn.
Het werd te druk. Toen er ook nog een vaag persoon binnenkwam en vlakbij hun ging zitten, besloten ze op te stappen. Ze moest naar het toilet, door de zenuwen en de thee moest ze nodig plassen. Op het toilet haalde ze nog eens diep adem. Ze had geen idee wat haar nu overkwam, alleen dat ze de spanning leuk vond. Dat ze hem wel leuk vond. Hij was cute.
Ze liepen naar beneden. Het perron op. Daar stonden ze samen. Bij de rookpaal op het perron. Hij rookte een sigaret. Het stonk vond ze, al deerde het haar geen moment. Ze praten, ze lachten. Ze voelden zich ongemakkelijk. Hij pakte haar hand. De kriebels in haar buik namen toe. Ze voelde zich warm van binnen. Blij, gelukkig. Beter dan ooit. Het was leuk. Hij was leuk.
Hij trok haar dichter naar zich toe. Hij met zijn tassen, in pak en met die grote lange jas aan. Ze leunde tegen hem aan. Fijn. Hij boog zijn hoofd naar de hare. Hun lippen vonden elkaar. Ze zoenden. Voorzichtig. Hun lippen vonden elkaar. Hun tongen speelden een mooi spel. Ze maakte zich los, keek hem in de ogen en lachte naar hem. Nog meer kriebels in de buik.
Het was tijd. Zij moest gaan. Hij moest gaan. Andere verplichtingen. Elk hun eigen weg. Tot snel zeiden ze tegen elkaar. Vergezeld met een laatste, warme kus. Glimmend ging ze naar huis.
Op weg naar haar ouders. “Een nieuw begin” neuriet ze uit zichzelf onderweg. Kriebels. Stralende ogen. Raar gevoel. Haar ouders merkten wel iets, gaat het wel? Ach, gewoon wat slecht geslapen was haar excuus. Door naar het werk. Een avonddienst. Ze voelde zich niet lekker. Kon amper functioneren. Kriebels in haar buik. Knoop in haar buik. Telefoon; “ik kom naar je toe”.
©Jane Onira

2 opmerkingen:

  1. Ze kon amper functioneren door de kriebels in haar buik. Tja, de liefde, wat kan er mooier zijn?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ow wat jammer om te lezen dat er fictie onder staat, het leest zo ontzettend realistisch, ik voel helemaal mee! Had ook graag gewild dat het over jou ging, met iets moois voor je in 2012. Mooi stukje!

    BeantwoordenVerwijderen